15 yaşında Siirt’ten çıkıp adını dünyaya duyuran Avrupa şampiyonu milli güreşçi Evin Demirhan:Bu güç hepimizde var

Neden erkek sporu olarak kabul edilen güreşi seçtiniz?

Aslında bunu ben seçmedim. Evim spor salonuna yakındı. Bir arkadaşım güreşe gidiyordu. Türkiye beşinci oldu. O sürdü.

Başladığınızda ailenizin tepkisi ne oldu?

Özellikle ağabeyim buna çok karşıydı. Kardeşim de eski bir judocu. Güreş odası üst katta, judo odası ise alt kattaydı. Mayo giymem, yarışmalara, antrenmanlara katılmam vs. onun için çok büyüktü, kabullenemedi. Gizlice antrenmana gittim. Antrenman çantamı arkadaşlarıma veriyordum, onlar da onu benden alıyordu. Sürekli bir kaygı halindeydim. Başarılarımla gurur duyamıyordum bile. Rahatsız oldum ve “Bir şey söylerler mi, bir şey olur mu, beni geri alırlar mı?” diye düşündüm.

Ailenizin desteği kısa sürede art arda gelen büyük başarılardan sonra mı geldi?

Ailem biraz muhafazakar. Babamın bilinci pek yerinde değildi, güreş maçına şahit olmamıştı. Ne giydiğimi bilmiyordu. Başlangıçta biraz daha bilinçli olsaydı muhtemelen buna izin vermezdi. Avrupa şampiyonu olduktan sonra babam izledi ve gördü. Sonra herkes ne giydiğime, ne yaptığıma değil, başarıma odaklandı. O gururu benimle yaşadılar. Türk bayrağını dalgalandırdım, Avrupa’da İstiklal Marşımız söylendi. Onları değiştiren şey buydu. Farklı görev, aynı amaç…

Şehit Zafer Kılıç’ın adını taşıyan okuldan mezun oldunuz. Bu sizi nasıl motive etti?

Zafer Kılıç’ın kızı Ecem ablamın sınıf arkadaşıydı. Sürekli buluşuyorduk. İlk spor lisesi açıldı ve adı Zafer Kılıç’tı. Orada dallanıp eğitimime devam ettim. Okulumun desteği ilerlemem için çok büyük. Arkadaşımızın çok iyi tanıdığımız babasının adı olması ve vatanı için şehit olması bizde farklı duygular uyandırdı. Ülkem adına başarıya ulaşmak benim için büyük bir motivasyon oldu. “Ben de bayrağımızı dalgalandırmalıyım” diye düşünüyordum. Bizim okulumda o milli duygu, o bayrak sevgisi arttı. Benim için çok değerli. Aynı amaca farklı şekilde nasıl hizmet edebiliriz? “Siirt’ten güreşle ayrıldım”

Katıldığınız ilk şampiyonada Türkiye şampiyonu olmayı bekliyor muydunuz?

Bu kadar başarılı olacağımı bile düşünmüyordum. Ama koçum yetenekli olduğumu söyledi. İlerleyebileceğimi gördü. Babamla konuşmak, izin almak, ilk Türkiye şampiyonasına gitmek ve şampiyon olarak dönmek benim bu işe başlamamın başlangıç ​​noktası oldu.

Siirt’ten ilk olarak güreşle mi ayrıldınız?

Evet, 15 yaşındaydım. Yalova’ya gittim. Bu benim ilk yolculuğumdu ve uzun sürdü. Otobüsle 24 saatte gittik. Tarif edilemeyecek kadar heyecanlıydım ve hiç uyuyamadım. Yol boyunca gözümü bile kırpmadım. Otobüste bana “Evde uyumadın mı?” dediklerini hatırlıyorum. Hala pencereden dışarı bakıyordum.

Bir yılda büyük bir başarıya imza attınız…

Başladıktan iki ay sonra Türkiye şampiyonu oldum.

“BENİM İÇİN EN KOLAY ŞEY MASTIN ÜZERİNDE MÜCADELE ETMEKTİ”

Bu kadar kısa sürede bu nasıl oldu?

Ben güreş için doğdum. Ama aynı zamanda küçüklüğümden beri hep hırslıydım. Geniş bir aile olduğumuz için sürekli aileme kendimi kanıtlamak istedim. Küçük erkek kardeşim ve ağabeyim ders çalışma konusunda çok iyiydiler ve çok popülerdiler. Bu konuda geride kalmak beni üzdü. Bu yüzden kendimi göstermem gerekiyordu, bir şeyler yapmam gerekiyordu. Bu hırsla çok çalışıyordum ve hiç yorulmadım. Dolayısıyla bunun da etkisi olduğunu düşünüyorum.

Avrupa’nın ilk kadınlar güreş şampiyonasını Türkiye’ye getirdiniz. Bu büyük başarı nasıl oldu?

Kadınlarda güreşte Avrupa şampiyonumuz yoktu. İlk final maçına gittiğimde koçum bana bunu söyledi. “Kadınlarda hiçbir kategoride Avrupa şampiyonumuz yok. “Kazanırsan birinci olursun” dedi. Girdiğim her turnuva, maç ve müsabakadan şampiyonlukla döndüm. Kaybetme duygusunu hiç hissetmedim. Bu yüzden şunu düşündüm: “Burada da hiçbir şey farklı olmayacak.” Öyle de oldu ama kaybettikten sonra harika bir şey başardığımı fark ettim. Aslında ben ilktim. Bir maçı kaybedersiniz ve sizi minderden kaldıramazlar.

O an duygularınız nelerdi?

Şampiyon olduktan bir yıl sonra Avrupa Şampiyonasıydı ve yarı finaldi. Ne ben ne de takımım kaybetmeyi beklemiyorduk. Herkesin gözünde yenilmez görünüyordum. Maç 6 dakika sürüyor. İlk yarıyı verdim. İkinci yarı bitiyordu ve maçı kazanamadım. “Hayır bu gerçek olamaz, rüyadayım” diyordum. Hakem bitiş düdüğünü çaldı ve o anda yere yığıldım. Rüyada olmak istedim, uyanmak istemedim, halıdan kalkmak istemedim. Bazı arkadaşlarım onu ​​minderden çıkarmaya çalıştı. Daha sonra antrenörlerimizden biri beni kucağına aldı ve sırtıma koydu. “Hayır, minderden kalkmak istemiyorum. “Yeniden savaşacağım” dedim. Bunu asla kabul edemezdim.

Kayıp duygusuyla barıştınız mı?

Tekrar maça gittiğimde kaybetme ihtimali beni çok korkutmaya başladı. Ancak daha sonra yapılan Dünya Şampiyonasında dünya üçüncülüğüne layık görüldüm. Ama yine de mutlu değildim. 2016’da Avrupa şampiyonu oldum.

Peki 2016’daki şampiyona nasıl sonuçlandı?

Bu altı yılda şampiyonluk benim için çok daha değerli hale geldi ve sonuçlarımın gözümde değeri arttı. Eğer hiç kaybetmeseydim belki şu anda büyükler ligine devam edemezdim.

Altı yıl sonra, 2022’de bir kez daha Avrupa büyükler şampiyonu oldunuz. Anlamı neydi?

Büyükler kategorisi süreci biraz durağandı. Profesyonel sporcularla karşı karşıyaydım ve gençtim. Güç ve tecrübe açısından çok fazla fark vardı. İmkansız görünüyordu. Daha sonra kürsüye çıkmaya başladım. İlk büyük madalyamı 2017 yılında dünya üçüncüsü olarak aldım. Avrupa şampiyonluğu ve dünyada madalya kazanmak benim ve arkadaşlarım için mucize gibiydi. Bu hedefimize de ulaştığımızı gördük. İlk başta üçüncü ve ikinci sıradaydı. O şampiyonluğu 2016’daki gibi yeniden yaşamak istedim. Çok iddialı çıktım ve sonunda altın madalyayı kazandım. Gençlerde madalya almak bizim için hayalken, büyükler kategorisinde Avrupa’nın zirvesindeler. Ağustos ayındaki Paris 2024 Yaz Olimpiyatları’nda “altına çok yaklaştık”. Kadın güreşinde ilk altın madalya Türkiye’ye gelecek mi? 2020 olimpiyatlarına sadece ablam Yasemin ve ben katıldık, tek madalyayı Yasemin abla aldı, ben alamadım. Şimdi kendimize şu soruyu soruyoruz: “Olimpiyatlarda ilk altını hangimiz alacak?” Konuşuyoruz. İlk alan adı yeniden tarihe geçecek. Hepimiz buna çok yakınız.

Sizden sonra Siirt’te spor ve güreş algısı nasıl değişti?

Ben en dipten geliyorum ve şu anda geldiğimiz noktayı görünce çok mutlu oluyorum. Sadece Siirt’ten değil, Balıkesir’den, İzmir’den de gelen arkadaşlarım var. “Bir kadın savaşçı olabilir mi?” tüm hikayelerimizde karşımıza çıkıyor. Ancak başarıların gelmesiyle birlikte önce ailemde, özellikle ağabeyim ve babamda, sonra çevremdeki diğer insanlarda, komşularımızda, akrabalarımızda ve tabii ki özellikle erkeklerde bakış açısı değişti. İlk başta kimse bilmiyordu ama artık Siirt’in merkezinde büyük bir spor salonu açıldı. Yeni sporcular orada antrenman yapıyor.

Sizden sonra Siirt’in bir kadın güreş kenti haline geldiğini söyleyebilir miyiz?

Evet, kesinlikle doğru. Başlangıçta beş kişiydik. Beşimiz de Türkiye şampiyonasında madalya kazandık ve milli takıma davet edildik. Orada bir organizasyon başlattık ve iyi bir sistem kurduk.

Genç kızlardan nasıl geri dönüşler alıyorsunuz?

Adımın verildiği spor salonuna gittiğimde kızların fotoğrafımın ekran görüntüsünü aldığını gördüm. “Sana bakıyoruz Evin Rahibe, senin gibi olmak istiyoruz. Umarım odalara bizim adımızı verirler. “Biz de bu hedefe ulaşmak istiyoruz” diyorlar. Sosyal medyadan mesajlar alıyorum. “Ailem bile buna izin vermiyor Evin Rahibe, ne yapmalıyım?” onlar sorar. Parkta yürürken “Senin yüzünden kızımı kavga ettirdim” diyen annelerle karşılaşıyorum. HAYIR

Genç kızlara ne söylemek istersiniz?

Savaşçı olmanıza gerek yok. Spor yapmanıza bile gerek yok. Ne yaparsanız yapın, aile ya da sosyal baskı gibi ne kadar zorlukla karşılaşırsanız karşılaşın, devam etmelisiniz. Çünkü bir amacınız olduğunda her zaman bir bedeli olur. Ben bu bedelleri ödedim, bu engelleri aştım. Bu güç hepimizin içinde mevcuttur. “Zorluklara aldırış etmeden…”

Geriye baktığınızda nasıl hissediyorsunuz?

Bu mücadele sadece minder üzerinde yapılan bir mücadele değil. Aslında benim için en kolay şey minderde dövüşmekti. Ondan önce ailemi ikna ederek, küçük bir odada tek minderle, güreş ayakkabısı ve mayo olmadan antrenman yaparak… Ama zorluklara aldırış etmeden, sadece başarıya odaklandım ve şu an bulunduğum yere geldim.

Siirt’e dönmeyi mi düşünüyorsunuz?

Açıkça. Bizim kültürümüzde liseye kadar okuruz. Şanslıysanız liseye ve üniversiteye gidersiniz. Sonra evleniyorsun. Küçükken kardeşlerimle birlikte “Bir meslek sahibi olacağız. ‘Kadınlar ve çocuklar için bir şeyler yapacağız’ derdik. Mücadele etmeye başladıktan sonra imkanlarımız biraz daha arttı. Artık ulaşabildiğimiz kişi sayısını veya bir şeyler yapma imkanını artırdık. Artık hayallerimizi gerçekleştirmek istiyoruz. Aktif spor kariyerim bittikten sonra Siirt’te çalışmalarımıza başlayacağız.

Amacınız ne?

Daha sonra aslında neye hizmet ettiğimi anladım. Bu sadece kazanılan madalyalarla ya da “Avrupa şampiyonu olayım, olimpiyatlara gidiyorum, olimpiyatlarda şampiyon olayım” meselesi değil. Her başarının arkasında ulaştığım çocuklar ve kadınlar vardı. Hikayemden cesaret almaya başladılar. İçlerindeki umut ateşini yakmak istiyorum. Daha çok çocuğa ve kadına ulaşmak istiyorum. Benim için amaç unvanın ötesine geçti, başka bir kadına cesaret ve umut vermek istiyorum.